คำกะเลิกสองคำกะลา เว้าใส่หน้าตอนหมู่หลายๆ
          จังแม่นบ่คึดว่ากันสิอาย เจ้าคือใจร้ายแท้เด้คนงาม
          อ้ายกะว่าแม่นเฮ็ดตัวดี เจ็บกี่ทีก็ยังเฮ็ดนำ
          แต่เจ้ากะพยายาม ให้อ้ายพ้นทาง

                   * ถืกเจ้าซังปานแมงบ้งกือ เฮ็ดบ่คือแท้น้อน้องนาง
          เบิดฮักแล้วฮู้อยู่ว่าซัง จั๊กเป็นหยัง จังทนอยู่หม่องเก่า

                 ** กะย้อนมันฮัก มันฮักแต่เจ้า ฮู้บ่
         ไผมาเว้าต่อ กะบ่คึดมักคือเจ้า เจ็บก็ยังสิฮัก
          อกหักกะยังสิทน เป็นคน ผู้เก่า
          ตายแล้วเกิดใหม่กี่คราว สิยังฮักเจ้าผู้เดียว

               *** คำก็ปล่อยสองคำก็ป๋า เว้าป่านว่าอ้ายเป็นร้านปะยาง
          มีผู้ใหม่อยากให้พ้นทาง อยากควงแขนย่างกับเขาเพียวๆ
          เกิบคู่เก่าฮ้างแล้วเบิดค่า ได้ใหม่มาโยนเข้าป่าลูกเดียว
          คือน้ำถืกปั้นข้าวเหนียว ยามคนฮักจาง

                         ร้องซ้ำท่อน *, ** และ ***

      มีคำที่เป็นภาษาอีสานหลายคำที่น่าสนใจ ไม่น่าแยกเป็นคำๆ เลยขอแปลเป็นย่อหน้าเลยแล้วกัน

                     คำก็เลิกสองคำก็ลา พูดต่อหน้าเพื่อนเยอะๆ
       ไม่คิดว่าพี่จะอายหรือ น้องช่างใจร้ายจริงๆ
       พี่ก็คิดว่าทำตัวดีแล้วนะ จะเจ็บกี่ครั้งก็ยังทำดีกับน้อง
       แต่น้องกับพยายามให้พี่พ้นทางไป

                    ถูกน้องเกลียดดังตัวกิ้งกือ ท่าทางไม่จริงเลยนะ
       หมดรักแล้วรู้ว่าน้องชัง แต่ทำไมพี่ยังทนอยู่ที่เก่า

                    ก็เพราะรัก รักเพียงน้อง รู้ไหม
       แม้มีใครมาคุยด้วยก็ไม่คิดรักดังน้อง
       เจ็บก็ยังรัก อกหักก็ยังจะทนเป็นคนเดิม
       แม้ตายแล้วเกิดใหม่ก็ยังรกน้องคนเดียว

                    คำก็ปล่อยสองคำก็เลิก พูดเหมือนพี่เป็นร้านขายยาง (คำพ้องเสียงในภาษาอีสาน ป๋ายาง คือ ปะยาง)
       มีคนใหม่อยากให้พี่พ้นทาง อยากควงแขนเดินกับเขาตามลำพัง
       รองเท้า(เกิบ)คู่เก่าขาดแล้วไร้ค่า ได้ใหม่มาโยนคู่เก่าทิ้งไป
       เหมือนข้าวเหนียวยุ่ยเพราะโดนน้ำ(ปั้นไม่ติดมือ) เมื่อยามรักจืดจาง